Kiedy skończyłam studia magisterskie z dietetyki nie miałam pomysłu na to, jak powinna wyglądać moja aktywność zawodowa. Na studiach niewiele mówiono nam o pracy z pacjentem od praktycznej strony. Po uzyskaniu dyplomu, postanowiłam spróbować swoich sił jako dietetyk w prywatnym gabinecie. Jednak po pewnym czasie dotarło do mnie, że nie czuję totalnie tego co robię. Szczęśliwie złożyło się tak, że niedługo po otwarciu poradni zostałam mamą po raz pierwszy. W tym właśnie momencie wyruszyłam w najciekawszą podróż mojego życia. Odkąd na świecie pojawiły się moje dzieci, mój rozwój zawodowy nabrał odpowiedniego dla mnie tempa. Choć niektórzy „życzliwi” mogliby powiedzieć, że siedziałam tylko w domu i nic nie robiłam.

Zdanie często wypowiadane przez rodziców. Równie często idą za nim ogromne emocje całej rodziny, a przyczyn może być wiele. Od naturalnych etapów w rozwoju dziecka, po zaburzenia wymagające długiej terapii na różnych płaszczyznach. O neofobii żywieniowej, właśnie jako etapie naturalnym wpisanym w rozwój dziecka pisałam wcześniej. Jednak nie zawsze mamy do czynienia ze wspomnianą neofobią. Jedno jest pewne to, że dziecko nie je nie oznacza, że robi nam na złość, czy ćwiczy naszą cierpliwość. Za tym idą pewne ograniczenia, wymagające diagnostyki i udzieleniu dziecku i rodzinie pomocy.